ساليان درازي مي گذشت و نوشتن و نشر احاديث مربوط به اهل بيت (ع) ممنوع بود، تا چه رسد به درك و فهم آنها! پس از رحلت رسول اكرم (ص)، به بهانه ي اينكه مردم به جاي قرآن به حديث مشغول مي شوند، از تدوين احاديث جلوگيري كردند!

شگفت تر اينكه حكومتها مردم را از فهم باطن قرآن منع كردند و اصرار داشتند كه تنها بايد ظاهر قرآن را خواند و از تأويل آن خودداري ورزيد. همان طور كه معاويه، ابن عباس را از اين كار منع كرد. [1] .

بنابراين امام (ع) مي بايست كه از فرصت استفاده كند و در كالبد اين امت مرده روح تازه بدمد و آنان را به سوي حقايق قرآن و شناخت مصاديق آن راهنمايي و هدايت كند.


از اين رو مي بينيم كه امام (ع) براي آشنا ساختن مردم با واقعيات امور، به آيه هاي شريفه اي كه درباره ي اهل بيت (ع) نازل شده است استدلال مي كند؛ مانند گفت و گوي حضرت با مرد شامي و استدلال بر آيه هاي شريفه ذيل:

- «قل لا أسئلكم عليه أجرا الا المودة في القربي» (بگو: براي رسالت از شما مزدي نمي خواهم، مگر دوستي در حق خويشاوندانم).

- «و آت ذا القربي حقه».

- «و اعلموا أنما غنمتم من شي ء فأن لله خمسه و للرسول و لذي لقربي» (و بدانيد هر آن غنيمتي كه فرا چنگ آوريد، يك پنجم آن از آن خدا و رسول و خويشاوندان است).

- «انما يريد الله ليذهب عنكم الرجس أهل البيت و يطهركم تطهيرا» [2] (خداوند مي خواهد كه پليدي را از شما اهل بيت بزدايد و پاكتان سازد، پاك كردني).