سيد ابن طاووس گويد: كوفيان سر امام حسين (ع) را به همراه مرداني كه به اسارت


گرفته بودند حركت دادند. چون نزديك دمشق رسيدند، ام كلثوم به شمر - كه در ميان آنها بود - نزديك شد و گفت: حاجتي دارم! گفت چه حاجتي؟ فرمود: چون ما را وارد شهر كرديد، از دروازه اي ببريد كه تماشاگران كم تري داشته باشد؛ و از اينان بخواه كه سرها را از محملها بيرون بياورند و از ما دور كنند. زيرا از بس با اين حال به ما نگاه كردند خوار و ذليل گشته ايم!

شمر از روي كفر و سركشي در پاسخ سؤال وي فرمان داد تا سرها را در وسط محملها بر نيزه كنند و آنان را از ميان تماشاچيان با همين حالت حركت داد تا به دروازه ي دمشق رسيد!» [1] .