نصيبين؛ از شهرهاي آباد جزيره، بر سر راه كاروانهاي موصل به شام. گويند كه در آنجا و در روستاهايش هزار باغ است. از آنجا تا سنجار نه فرسخ و تا موصل شش روز راه است. (ر. ك. معجم البلدان، ج 5، ص 288؛ معجم، استعجم، ج 4، ص 568 و 1310).

شيخ عباس قمي مي نويسد: اما سانحه اي كه در نصيبين روي داد؛ خلاصه ي آن از كتاب كامل بهايي چنين است: چون به نصيبين رسيدند، منصور بن الياس فرمان داد شهر را آذين بستند. پس آن را با هزار آينه تزيين كردند. آن ملعوني كه سر را به همراه داشت قصد ورود به شهر را نمود ولي اسبش از او فرمان نبرد! اسب ديگري سوار شد، آن هم فرمان نبرد! همينطور اسب عوض مي كرد تا آنكه سر شريف بر زمين افتاد ابراهيم موصلي [1] آن را برداشت و چون دقت كرد فهميد كه سر امام حسين (ع) است. پس آنان را سرزنش و توبيخ كرد، اما شاميان او را كشتند و سر را بيرون شهر گذاشتند و داخل شهر نبردند.

مي گويم: شايد محل افتادن سر شريف تبديل به بارگاه شد».

در كتاب «الاشارات الي معرفته الزيارات» آمده است: «در شهر نصيبين مشهد نقطه است؛ كه گفته مي شود از خون سر حسين (ع) است؛ و در بازار تيرسازان، «بارگاه رأس» است؛ كه هنگام عبور اسيران به سوي شام در آنجا آويخته شد. [2] .