محمد بن عبدالله بن جعفر بن ابي طالب - كه مادرش خوصاء دختر حفصه بنت ثقيف بن ربيعة بن عائذ بن حارث بن تيم الله بن ثعلبة بن بكر بن وائل بود - [1] به ميدان نبرد آمد و اين رجز را مي خواند:

«از كرده هاي مردمي كه نسبت به مرگ كورند به خداوند شكايت مي كنيم. آنان نشانه هاي قرآن و آيات محكم الهي را تغيير دادند و سركشي و كفر را آشكار كردند.» [2] .

سپس جنگيد و سرانجام به دست عامر بن نهشل تيمي كشته شد. [3] .

سليمان بن قته در رثاي او گفته است:

با كسي كه همنام پيامبر بود، در ميان آنان مكر ورزيده شد؛ و با شمشير صيقل خورده بر فرقش زدند.

اي چشم من در هنگام گريه كردن بخشندگي كن، با اشكهايي كه چونان سيل در هر جا جاري است. [4] .

حائري گويد: سپس جنگيد و ده تن را كشت و سرانجام به دست عامر بن نهشل تميمي كشته شد. [5] .

[1] ر.ک: تسمية من قتل مع الحسين (ع)، ص 151؛ انساب الاشراف ج 3، ص 406؛ و در ابصار العين (ص 77) آمده است: «عائذ بن ثعلبة بن عکابة بن صعب بن علي بن بکر بن وائل.»

[2] الفتوح، ج 5، ص 204.

[3] تسمية من قتل مع الحسين، ص 151؛ مقاتل الطالبيين، ص 96؛ مقتل الحسين، خوارزمي، ج 3، ص 31؛ ذخيرة الدارين، ص 155؛ رجال، شيخ طوسي، ص 105، شماره‏ي 1037.

[4] مقاتل الطالبيين، ص 96.

[5] تسلية المجالس، ج 2، ص 303.