طبري مي نويسد: «هنگامي كه ياران امام حسين (ع) ديدند كه تلفات آنها زياد شده، و آنان ياراي دفاع از آن حضرت و خودشان را ندارند، براي كشته شدن در برابر آن حضرت از يكديگر پيشي مي جستند. از جمله عبدالله و عبدالرحمن پسران عزره (عروه) غفاري آمدند و گفتند: اي اباعبدالله از ما بر شما درود باد! دشمن، ما را محاصره كرده است و ما دوست داريم كه در راه دفاع از شما در حضورتان به شهادت برسيم!

فرمود آفرين بر شما، به من نزديك شويد!

آن دو پيش آمدند و نزديك آن حضرت سرگرم پيكار گشتند. يكي از آن دو مي گفت:

قبيله بني غفار از تيره خندف و بني نزار به خوبي مي دانند،

كه ما، گروه كافران را با تيغ تيز و شمشير بران سركوب مي كنيم.

اي مردم با شمشير «مشرفي» و نيزه هاي تيز از نسل آزاده دفاع كنيد. [1] .

اما خوارزمي نوشته است كه «قرة بن ابي قره غفاري» پس از «يحيي بن سليم مازني» به ميدان رفت و مي گفت:

بني غفار و خندف، بعد از بني نزار به خوبي مي دانند...

سپس جنگيد تا كشته شد. [2] .

شايان ذكر است كه به نوشته ابن شهرآشوب، عبدالله در حمله ي نخست به شهادت رسيد. [3] همچنين سماوي نوشته است كه عبدالله و برادرش عبدالرحمن به امام نزديك شدند و در فاصله كمي از ايشان مي جنگيدند؛ و رجزي را كه يكي مي خواند، ديگري تكميل مي كرد... و آن قدر جنگيدند تا كشته شدند. [4] بنابراين هيچ بعيد نيست كه اين دو تن در حمله نخست


جنگيده و كشته شده باشند. در زيارت ناحيه مقدسه بر آن دو تن اين گونه درود فرستاده شده است: «السلام علي عبدالله و عبدالرحمن ابني عروة بن حراق الغفاريين.» [5] .