شيخ مفيد مي نويسد: «عمر سعد فرياد زد: اي ذويد، [1] پرچمت را نزديك آر؛ و او نزديك آورد. سپس عمر تير به چله ي كمان نهاد و پرتاب كرد و گفت: گواه باشيد كه مـن نـخـستين كسي بودم كه تير انداختم؛ سپس لشكرش تيراندازي را شروع كردند و به مبارزه پرداختند...» [2] .

خوارزمي مي نويسد: «عمر سعد پيش آمد غلامش، دريد، را صدا زد و گفت: اي دُريد پرچمت را پـيـش آر؛ سـپـس تيري به چله ي كمان نهاد و آن را پرتاب كرد و گفت: نزد امير گواهي دهـيـد كـه مـن نـخـسـتـيـن كـسـي بـودم كـه تـيـر انـداخـتـم. بـه دنـبـال آن، يـارانـش ‍ يـكـباره تيراندازي كردند. به طوري كه هيچ يك از ياران حسين (ع) نماند، مگر آنكه تير خورد!» [3] .