از ديگران و بزرگان شيعه كه در اين دوران كشته شد رُشيد هجري بود. [1]

اي رشيد، آنگاه كه فرومايه بني اميه در پي تو بفرستد و دست و پا و زبانت را ببرد، چگونه صبر خواهي كرد؟

گفتم: پايان اين كار به بهشت منتهي مي شود؟

گفت: اي رشيد، تو در دنيا و آخرت با مني!

قنوا گويد: به خدا سوگند، چندي نگذشت كه عبيدالله زياد فرومايه در پي او فرستاد و از او خواست كه از اميرالمؤمنين بيزاري بجويد، ولي او از بيزاري جستن خودداري ورزيد. آنگاه آن فرومايه گفت: آيابه تو گفت كه چگونه كشته مي شوي!؟ پدرم گفت: دوستم به من خبر داد كه تو مرا دستور به بيزاري از او مي دهي و من بيزاري نمي جويم وتو مرا مي بري و دست و پا و زبانم را مي بري!

گفت: به خدا سوگند كه گفتار او را درباره تو دروغ خواهم گرداند. قنوا گويد: او بردند و دست و پايش را بريدند و زبانش را گذاشتند. من دست و پاي بريده اش را برداشتم و گفتم: پدر جان، آيا احساس درد هم مي كني؟ [2] .

گفت: به اندازه فشار شلوغي جمعيّت.

پس از آن كه از قصر بيرون برديم، مردم پيرامون او گرد آمدند.

پدرم گفت: دفتر و دواتي برايم بياوريد تا آنچه راكه تا رستخيز پيش مي آيد برايتان بنويسم! امّا حجامتگر را در پي اش ‍فرستادند تا زبانش را ببرد؛ و او در همان شب مرد.» [3] .


كشّي همچنين به نقل از فضيل بن زبير گويد: «روزي اميرالمؤمنين همراه چند تن از يارانش به بستان برني رفت و زير نخلي نشست. سپس دستور داد خرماهاي درختي را بچينند، آنان نيز چنين كردند و خرماها را پيش روي حضرتش گذاشتند. گويند: دانه هاي خرما پايين افتاد و پيش آنها نهاده شد.

رشيد هجري گفت: يا اميرالمؤمنين، چه خرماي خوبي!

فرمود: يا رشيد، تو بر شاخه اش دار زده مي شوي!

رشيد گويد: من هر بامداد و شام مي رفتم و آن را آب مي دادم! پس از آن كه اميرالمؤمنين جهان را بدرود گفت روزي آمدم و ديدم كه شاخ و برگش را بريده اند. با خود گفتم: اجل من نزديك شده است، تا آن كه روزي مهتر آمد و گفت: امير را اجابت كن.

با او رفتم و چون به قصر وارد شدم. چوب در آنجا افتاده بود، روز ديگري آمدم و ديدم كه نصف آن را پايه چرخ چاه كرده با آن آب مي كشند. با خود گفتم دوستم به من دروغ نگفت. سپس مهتر آمد و گفت: امير را اجابت كن. با او رفتم و چون به قصر وارد شدم، چوب افتاده بود و پايه هاي چرخ آن نيز آنجا بود! آمدم و با پا به پايه زدم و سپس گفتم: من براي تو تغذيه شدم و تو براي من رشد كردي! سپس بر ابن زياد وارد شدم.

گفت: بگو از دروغ هاي دوستت.

گفتم: به خدا سوگند نه من دروغگويم و نه او. او به من خبر داده است كه تو دست و پا و زبانم را مي بري!

گفت: در اين صورت، به خدا سوگند، او را دروغگو مي سازيم، دست و پايش را ببريد و بيرونش كنيد!

چون او را نزد خانواده اش بردند، خطاب به مردم از بلاهاي بسيار بزرگ سخن مي گفت؛ و اظهار مي داشت اي مردم، از من بپرسيد، اين گروه نزد من طلبي دارند كه هنوز به انجام نرسانده اند. آن گاه مردي بر ابن زياد وارد شد و گفت: چه كردي! دست و پايش را بريده اي؛ و او اينك با مردم از بلاهاي بسيار بزرگ سخن مي گويد!


گفت: او را بازگردانيد رشيد به درب خانه اش رسيده بود، كه او را باز گرداندند. عبيدالله دستور داد دست و پا و زبانش را بريدند و او را به دار كشيدند.» [4] .