تاريخ مي نويسد: شب يا فرداي آن روز عبدالله عباس نزد حسين آمد و گفت: اي پسرعمو، مي خواهم شكيبايي ورزم ولي تاب نمي آورم.مـن در انـتـخاب اين راه از هلاكت و نابود شدن تو بيمناكم، عراقيان مـردمـانـي فريبكارند، به آنان نزديك مشو، در همين شهر بمان كه تـو سـرور اهل حجازي، اگر اهل عراق راست مي گويند و شما را مي خـواهـنـد، بـه آنـها بنويس تا دشمنشان را بيرون برانند و آن گاه سـوي آنـهـا بـرو؛ و چـنـانـچه ناچار بايد بيرون بروي، به يمن بـرو كـه دژ و دره دارد و سرزميني پهناور است و شيعيان پدرت در آنـجـايـنـد تـو در آنـجـا از مـردم دوري و مـي تـوانـي بـه آنها نامه بـنـويـسـي و پـيـك بـفـرسـتـي و دعوتگرانت را اعزام كني؛ در اين صورت من اميدوارم آنچه را كه مي خواهي به سلامتي فراچنگ آري.

حـسـيـن عليه السلام فـرمـود: پـسرعمو، به خدا سوگند، من مي دانم كه تو خيرخواه و مهرباني، ليكن من آهنگ رفتن دارم و بار سفر بسته ام!

ابـن عـباس گفت: حال كه مي خواهي بروي، زن و فرزندت را مبر، زيـرا بـيـم آن دارم كـه مـانـند عثمان پيش چشم زن و فرزندت كشته شوي و آنان نظاره گر باشند!

سپس ابن عباس گفت: اگر تو حجاز را بگذاري و بروي، چشم ابن زبـير روشن مي شود. امروزه با وجود شما كسي به او توجه نمي كـنـد. بـه خـداي بـي هـمـتـا سـوگـنـد، اگـر مي دانستم هرگاه مو و پـيـشاني ات را مي گرفتم، به طوري كه مردم بر من و تو گردآيند و تو سخنم را مي پذيرفتي، اين كار را مي كردم!

گويد: سپس ابن عباس از نزد امام بيرون شد و پيش ابن زبير رفت و گفت: اي پسر زبير چشمت روشن! سپس گفت:




يا لك من قُبَّرةٍ بِمَعْمَرِ

خَلالكِ الجو فبيضي واصفري



وَنقري ما شئت أن تنقري

اي قـبـّره آبـادي بـراي تـو خالي گشت، پس تخم بگذار و صفير بكش



و هر چه مي خواهي آواز بخوان

ايـن حسين است كه سوي عراق مي رود و حجاز براي تو ماند، نگاهش بدار! [1] .