ورود مـسـلم بـه كوفه، به عنوان دعوتگر امام حسين عليه السلام، زندگي سـيـاسي اين شهر را دستخوش تحولي شگفت ساخت. «شيعيان به سـوي مـسـلم هـجـوم مـي آوردنـد و بـراي حسين با او بيعت مي كردند،صيغه بيعت، دعوت به كتاب خدا و سنت پيامبر صلي الله عليه و آله، يعني جهاد با سـتـمـگـران، دفـاع از مـسـتضعفان و بخشيدن به بينوايان، تقسيم مـسـاوي غـنـايـم مـيـان مـسـلمـانـان، بـازگـردانـدن امـوال غـصـب شـده بـه صـاحـبـانـشـان، يـاري اهـل بـيـت و در صـلح بـودن بـا دوسـتـان و دشـمـنـي بـا دشمنانشان بـود. [1] شـمـار بـيـعـت كـنـنـدگـان از هـجـده تـا چهل هزار نفر برآورد شده است.

گـويـي ـ بـا ايـن دگـرگـونـي ظاهري ـ كوفه از نظر سياسي و نظامي، به دست سفير امام


حسين عليه السلام در آستانه سقوط قرار گرفت؛ و براي عملي شدن اين سقوط، تنها منتظر وزيدن طوفان انقلاب و دگـرگـون شـدن بـا فـرمـان مـسـلم بـود. ولي پـايـبندي مسلم به اختياراتي كه امام براي وي تعيين كرده بود، مانع تندبادي شد كه مـي تـوانـسـت كـوفـه را از چـنگ حكومت اموي بيرون آورد. كوفه اين روزها را در آرامشي به سر مي برد كه هر لحظه ممكن بود بر اثر عاملي دور از انتظار، دستخوش طوفاني سهمگين گردد.