پايان يافتن قيام مختار به دست ابن زبير روحيه انقلابي شيعه را نـتـوانـسـت سـسـت كـنـد؛ و چـنـديـن قـيـام ديـگـر مـانـنـد قـيـام زيـد بـن عـلي عليه السلام در سال 122 ه‍. و پس از آن قيام پسرش يحيي بن زيد به وسيله آنان برپا گرديد.


شـكـاف ايـجـاد شـده در درون حـكـومـت امويان پيوسته روبه گسترش بود و ناتواني آن روبه فـزونـي نـهـاد تـا آن كـه سـپـاهـيـان ابـومـسـلم خـراسـانـي، در سال 132 ه‍ به طور كامل آن را نابود ساختند.

از هـمـه آنـچـه گـفته شد، اين حقيقت براي ما نمايان مي شود كه واقعه ي عاشورا آغاز فروپاشي حـكـومـت امـوي بـود، بـلكه مي توان گفت: آن چيزي كه به حكومت امويان پايان بخشيد عاشورا بـود. زيـرا در جـداسـازي مـيـان امـويـت و اسـلام بـه طـور كامل موفق گشت.

امـا قـيام هايي مثل قيام عبدالله بن زبير، قيام مطرف بن مغيره و قيام عبدالرحمن بن محمد بن اشعث گـرچـه بـه طـور مـسـتقيم از قيام حسيني متأثر نبودند، ولي به طور غير مستقيم از آن تأثير پذيرفته بودند. اينان جرأت قيام عليه حكومت اموي را از نهضت امام عليه السلام گرفتند و زمينه قيام آنـهـا هـنـگـامي فراهم شد كه عاشورا در جداسازي امويت از اسلام توفيق يافت و چارچوب ديني موهوم امويان را درهم شكست؛ امري كه موجب شد چنين قيام هايي از پشتيباني همگاني امّت اسلامي برخوردار شوند.