عمروبن سعد براي سازمان دادن سپاه، پرچم جنگ را به غلام خود ذويد [1] سپرد و خود تيري را در كمان نهاد و به سوي ياران امام پرتاب كرد و با صداي بلند گفت: شما شاهد باشيد كه من اولين كسي بودم كه به سوي آنان تيراندازي كردم. آنگاه ديگران نيز شروع به تيراندازي كردند. [2] .

باران تير، بسياري از ياران امام را مجروح كرد [3] و پنجاه نفر به فيض شهادت نايل آمدند. [4] باران تير مي باريد و هر لحظه بزرگ مردي از تبار آسمانيان به خون مي غلتيد و كمي دورتر زينب و زنان حرم امام (ع) در كنار خيمه ها ديدگان نگران و دلهاي پردرد و مضطربشان را به آوردگاه دوخته بودند تا شاهد نابترين حماسه ي عالم آفرينش در صحنه ي كربلا باشند.