اين عنصر پليد، سفاكترين مهره ي اموي در عراق بود. همانگونه كه پدرش «زياد» نيز در قساوت و بيدادگري و بستن و بريدن و دريدن و اعدام و كشتار و برپايي زندانهاي مخوف و بي رحمي و فرومايگي شهره ي آفاق بود.

تاريخ زندگي او سراسر نكبت بار است و سهمگين ترين جنايت او زماني رقم خورد كه از سوي يزيد از بصره به استانداري كوفه گسيل شد و فرمان يافت تا حركت اصلاحي و عقيدتي و فرهنگي و عدالتخواهانه ي حسين عليه السلام را بي رحمانه سركوب سازد و آنگاه بود كه آن جنايت سهمگين را مرتكب شد.

او پس از فروپاشي قدرت دوزخي اش در عراق، به شام گريخت و با سپاهي گران نهضت توابين را درهم شكست. اما سرانجام خود و انبوهي از مزدورانش كه براي درهم كوبيدن قيام مختار حركت كرده بودند، به ذره اي از شقاوت خود رسيدند و مختار سر پليد او را به مدينه فرستاد... [1] .