مختار به بهانه ي بيماري به بستر رفت و بي درنگ پيك هايي به سوي سرداران خويش گسيل داشت و به كمك او ياران را فراخواند و آنان را در خانه هاي اطراف براي ساعت موعود جاي داد و پس از مشاوره با سرداران خويش بويژه «ابراهيم بن اشتر» بر آن شد كه در شب جمعه برابر با چهارم ربيع الاول به سال 66 ه.ق قيام را آغاز نمايد.


يك شب پيش از شب موعود بود كه ابراهيم بن اشتر لباس رزم پوشيد و به همراه گروهي از جنگاوران قبيله ي خويش بسوي مقر مختار حركت كرد و بر سر راه خويش با نيروهاي استاندار كه حكومت نظامي اعلان كرده بودند برخورد كرد و با پيش آمدن درگيري و كشته شدن يكي از سركردگان سپاه «عبدالله بن مطيع»، آغاز قيام، يك شب به پيش افتاد.

مختار خود نيز لباس رزم پوشيد و به طرفداران خويش دستور داد تا با طنين افكن ساختن نداي «يا لثارات الحسين» آغاز قيام را به گوش طرفدارانش برسانند.

او هدف خويش را مبارزه با اموي مسلكان، و به كف گرفتن قدرت و به كيفر رساندن كشندگان حسين عليه السلام و يارانش اعلان كرد و به نيروهاي خويش و فرمانده ي آنان ابراهيم بن اشتر توصيه كرد تا سر حد امكان با نيروهاي «ابن زبير» درگير نشود و تنها براي دفاع از خويش با آنان پيكار كنند.

«ابراهيم بن اشتر» نيز رو به بارگاه خدا كرد و گفت:

پروردگارا! تو خود مي داني كه ما در راه دفاع از حقوق و حرمت خاندان پيامبرت، به خشم آمديم و اينك در انديشه ي خونخواهي از شهيدان آنان و كيفر كشندگان آنان هستيم، بنابراين ما را بر دشمنان آنان پيروز ساز.

و بدينسان درگيري آغاز شد و پس از پيكاري سخت... كوفه به دست طرفداران مختار افتاد...