هنگامي كه پيشواي شهيدان تنها با سه يا چهار نفر باقي ماند و همه ياران به شهادت رسيدند، جامه ي زيرين خواست كه جامه اي «يمني» و ريز بافت و شفاف بود و آن را پاره كرد تا از پيكرش در نياورند [1] [2] .

آن حضرت پس از شهادت ياران و پس از زخمهاي بي شمار بر پيكرش مدتي طولاني از روز عاشورا را بر قربانگاه نشسته بود، اما هر كدام از سپاه اموي بسوي او مي رفت، بازمي گشت. چرا كه هيچ كدام از آن تبهكاران بباور خود نمي خواستند گناده سهمگين كشتن آن شايسته ترين و وارسته ترين بنده ي برگزيده خدا را بدوش كشند.

سرانجام «مالك بن نسير كندي» به آن حضرت نزديك شد [3] و با شمشيرش


ضربه اي بر فرق مبارك آن حضرت فرود آورد كه كلاه و پوشش سر را شكافت و زخم ديگري بر سر وارد آورد به گونه اي كه كلاه، پر از خون شد.

حسين عليه السلام به او فرمود: به كيفر اين شقاوتي كه كردي، خداي روزي ات نسازد كه چيزي بخوري و بنوشي و با بيدادگران در شعله آتش دوزخ، محشورت سازد!

آنگاه آن كلاه را كنار نهاد و كلاه ديگري خواست و آن را به سر نهاد و عمامه بست [4] .


او كه لباسي مخصوص به تن داشت و خضاب كرده بود بسان سهشواري بي همتا پيكار مي كرد و خود را از باران گلوله ها و تيرهاي دشمن، ماهرانه كنار مي كشيد و بر سواران سپاه دشمن يورش مي برد [5] .

در آن شرايط «شمر» با يك گروه ده نفري از پياده نظام به سوي اردوگاه نور و خيمه هاي حسين عليه السلام كه اثاث و خاندانش در آن بودند روي آورد. و آن حضرت بسوي آنان شتافت تا آنها را دور سازد، اما آن تبهكاران ميان او و خيمه هايش فاصله افكندند. آنجا بود كه پيشواي آزاد مردان ندا داد كه:

ويلكم! ان لم يكن لكم دين، و كنتم لاتخافون يوم المعاد فكونوا في أمر دنياكم احرارا ذوي أحساب! امنعوا رحلي و أهلي من طغاتكم و جهالكم!

واي بر شما باد، واي!...

اگر دين نداريد و از روز رستاخيز نمي هراسيد، پس بياييد و در كار دنيايتان آزاد مرد و داراي اصل و نسب و ريشه و تبار باشيد، بياييد و اوباش و اراذل و بيخردانتان را از نزديك شدن به خيمه ها و خاندانم بازداريد!

«شمر» گفت: هان اي فرزند فاطمه دخت پيامبر خدا! اين حق را به تو مي دهيم و اين را مي پذيريم.

و آنگاه با پياده نظام سپاه اموي دگرباره به خود حسين عليه السلام يورش آوردند و آن حضرت نيز بر آنان حمله مي برد و آنها از برابرش عقب مي نشستند [6] .


«عبدالله بن عمار بارقي» [7] آورده است كه:

سپس پياده نظام از چپ و راست به آن بزرگوار يورش آورد، اما آن حضرت باز هم به دفاع برخاست. نخست حمله اي به سمت راست نمود كه همه پراكنده شدند و از پي آن به چپي ها يورش برد و آنان نيز از گردش گريختند. به خداي سوگند كه من هرگز شكسته حالي را نديده بودم كه با به دل داشتن داغ مرگ فرزندان و خاندان و يارانش بسان آن حضرت دلش استوار و خاطرش آرام و در پيشروي به سوي درياي سپاه دشمن، پرشهامت باشد. راستي كه به خداي سوگند بي نظير بود و بسان او نه در گذشته ديده بودم و نه حال...

هنگامي كه يورش قهرمانانه مي آورد، پياده نظام ما از چپ و راست بسان بزغاله هايي كه بگريزند، از برابرش گله گله مي گريختند.

در اين شرايط بود كه «عمر بن سعد» به حسين عليه السلام نزديك شد و درست در اين هنگام خواهرش «زينب»، دخت سرفراز «فاطمه» نيز از خيمه ها به سوي برادر آمد. و هنگامي كه فرمانده سپاه اموي را ديد، فرياد برآورد كه:

يابن سعد! أيقتل ابوعبدالله و انت تنظر اليه!!

هان اي پسر «سعد»! حسين را مي كشند و تو ايستاده اي و نظاره مي كني؟!

او در حالي كه باران اشك بر گونه و ريشش روان بود [8] ، و گويي هم اكنون در نظرم مجسم است، از دخت فاطمه عليهاالسلام روي گردانيد [9] .

و حسين عليه السلام باز هم بر سپاه تجاوز كار اموي حمله مي برد و مي فرمود: آيا براي


كشتن من شتاب مي ورزيد؟ به خداي سوگند پس از من بنده اي از بندگان خدا را نخواهيد كشت كه خدا بيش از كشتن من بر شما خشم آورد. سوگند به خدا! اميدوارم كه خداي پر مهر و عادل اهانت شما را به من، مايه ي حرمت و گراميداشتم قرار دهد و داد مرا از راهي كه فكر نمي كنيد و نمي دانيد از شما بازستاند [10] .

هان به هوش باشيد! به خداي سوگند اگر مرا به شهادت رسانيد به كيفر شقاوتتان خدا شرارت شما را در جامعه ي خودتان مي افكند و خونهايتان را به دست خودتان بر زمين جاري مي سازد و آنگاه به اين هم بسنده ننموده و چندين و چند برابر به عذاب دردناك و خفت بار كيفرتان خواهد كرد [11] .

آنگاه «شمر» با پياده نظام كه مهره هاي درشتي چون: «سنان بن انس»، «خولي بن يزيد» [12] ، «صالح بن وهب»، «قشعم بن عمرو» و «عبدالرحمن


جعفي» [13] در ميانشان بود به حسين عليه السلام نزديك شدند و در حالي كه سركرده ي آنان «شمر»، آنها را به كشتن آن حضرت تحريك مي نمود، او را سخت در ميان گرفتند.

درست در اين لحظات بود كه كودكي نورس از خيمه هاي حسين عليه السلام به جانب ميدان روي آورد؛ و آن حضرت به خواهرش زينب ندا داد كه خواهرم! او را نگاه دار! خواهرش آن كودك را برگرفت تا نگاه دارد اما وي خود را رها ساخت و جان را به جانان رسانيد و به سرعت آمد و خود را بر روي عمويش حسين عليه السلام افكند [14] در آن حال «بحر بن كعب» با شمشيرش به سالار شايستگان فرود آورد كه آن كودك شجاع و هوشمند فرياد برآورد كه: يابن الخبيثه أتقتل عمي؟!

هان اي پليدزاده ي بي اصل و تبار! آيا عموي گرانقدرم را مي كشي؟

او با شمشيرش، به آن كودك نشانه رفت كه وي دست خود را سپر ساخت، و دستش جدا گرديد و تنها با پوست آويخته بود... و او ندا مي داد كه:

اي مادر!

حسين عليه السلام او را برگرفت و به سينه چسبانيد و فرمود:

يابن اخي اصبر علي ما نزل بك، و احتسب في ذلك الخير، فان الله يلحقك بابائك الصالحين برسول الله و علي بن ابي طالب و حمزة و الحسن بن علي صلي الله عليهم اجمعين.

يادگار برادرم! آنگونه كه زيبنده ي قهرمان كوچكي چون توست، در برابر آنچه برايت


پيش آمده است شكيبايي پيشه ساز و همه را در راه خدا بحساب آور و از او پاداش نيكو بخواه، چرا كه خدا تو را به پدران شايسته كردارت پيامبر خدا، اميرمؤمنان، حمزه، و حسن بن علي، ملحق خواهد كرد.

و آنگاه رو ببارگاه خدا نمود و نيايشگرانه گفت: اللهم امسك عنهم قطر السماء، و امنعهم بركات الأرض، اللهم فان متعتهم الي حين ففرقهم فرقا، و اجعلهم طرائق قددا، و لا ترضي عنهم الولاة ابدا فانهم دعونا لينصرونا فعدوا علينا فقتلونا!

بار خدايا! قطرات باران آسمان را از اينان بازدار! و از بركت زمين و نعمت هاي زمان محرومشان ساز!

خداوندا! اگر بر اساس حكمت و فرزانگي ات براي چندي بهره ورشان مي سازي، آفت پراكندگي را در ميانشان بيفكن، و آنها را بصورت دسته هايي در راههاي مختلف بپراكن، و ولايت داران و ولايتمدارانشان را هرگز از آنان خشنود مساز! چرا كه آنان ما را به اينجا دعوت كردند تا ياريمان كنند، اما به ستم و بيداد بر ما يورش آوردند و ما را كشتند [15] .

سپس مدتي از روز، به همان صورت كه حسين عليه السلام سر بر بستر شهادت نهاده بود، سپري شد به گونه اي كه اگر آن تبهكاران مي خواستند، مي توانستند آن حضرت را به شهادت برسانند، اما هر كدام خود را از آن جنايت سهمگين كنار مي كشيد و به ديگري وا مي گذاشت و هر گروهي بر آن بود تا گروه ديگري بار ننگ كشتن آن گرامي مرد عصرها و نسلها و آن عزيزترين ميهمان گيتي را به دوش كشد.

آنگاه «شمر» فرياد برآورد كه: واي بر شما! چرا ايستاده ايد و به اين بزرگمرد نظاره مي كنيد؟!


در انتظار چه هستيد؟ مرگتان باد! چرا كه او را به پايان نمي بريد و او را نمي كشيد؟!

و اينجا بود كه دگرباره از هر سو به آن حضرت يورش آوردند.