پس از آماده شدن براي نماز، حسين عليه السلام نماز خوف گزارد، و آنان نيز به امامت آن حضرت، نمازشان را خواندند [1] . هنوز عبادت و نيايش آنان به پايان نرسيده بود كه جنگ شدت يافت. «سعيد بن عبدالله حنفي» هنگامي كه شرايط را بدان گونه ديد پيشاوري سالارش حسين عليه السلام كه هنوز در حال راز و نياز و نيايش و نماز بود قرار گرفت، تا جان گرامي او از شرارت دشمن در امان بماند! اما آنان از چپ و راست او را آماج تيرهاي خود ساختند.

دشمن او را از زيرباران تير گرفته بود و او همچنان ايستاده و مي كوشيد تا سپري براي سالارش شود... اما آنقدر تير بر او باراندند كه از پاي درآمد و بر زمين افتاد.