عبدالله بن سليم «اسدي» و مذري بن مشعل «اسدي» آورده اند كه: پس از حركت از منزلگاه نخست، راه را پيموديم تا به همراه كاروان حسين عليه السلام به دومين منزلگاه كه «صفاح» نام داشت رسيديم، و در آنجا شاعر بلند آوازه ي عرب «فرزدق» [1] را ديدار كرديم. او نزد سالار شايستگان ايستاد و گفت: سالار من! خداي خواسته ي شما را برآورده و آرزوهايتان را تحقق بخشد.

حسين عليه السلام فرمود: از شهر و مردمي كه آنان را پشت سر نهادي و آمدي اينك گزارش ده و از آنان با ما سخن گوي.

گفت: از كسي كه از روند رويدادها آگاه است پرسيدي، اينك حقيقت را بشنو!


قلوب الناس معك و سيوفهم مع بني امية و القضاء ينزل من السماء و الله يفعل ما يشاء.

واقعيت اين است كه قلبهاي مردم عراق با تو مي باشد، اما شمشيرهايشان بر ضد تو و به سود بني اميه خواهد بود. آنچه اندازه گيري و مقرر شده است از آسمان و از سوي آن تدبيرگر فرزانه ي هستي فرود مي آيد و خداست كه هر چه را بخواهد و مصلحت بنگرد، انجام مي دهد.

آن حضرت فرمود: درست گفتي، راستي كه همه ي كارها به دست خداست و اوست كه هر چه بخواهد انجام مي دهد و پروردگار ما هر روز در كاري است. اگر تقدير او به دلخواه ما فرود آمد او را بر نعمتهاي بي كرانش مي ستاييم و براي سپاس به بارگاه او از خودش ياري مي جوييم، و اگر سرنوشت ميان ما و اميد و آرزوهايمان مانع گرديد، باز هم براي كسي كه در انديشه ي حق و عدالت است و كران تا كران جانش را پرواي خدا نور باران ساخته است، موضوع مهمي نيست.

سپس سالار نيكان مركب خود را به حركت آورد و فرمود: درود بر تو باد، و از يكديگر جدا شدند [2] [3] .


هنگامي كه گزارش آمدن كاروان حسين عليه السلام از مكه بسوي كوفه به «عبيد» رسيد، «حصين بن تميم» فرمانده نظامي خويش را به همراه سپاهي بر سر راه آن حضرت گسيل داشت و او به استقبال كاروان حسين عليه السلام آمد تا در نقطه اي به نام «قادسيه» [4] فرود آمد و سپاهيان خويش را نظام داد و در نقطه حساس گذرگاههاي ورودي گماشت، و بدينگونه راهها را بر آن حضرت بست و در كمين او به انتظار نشست. [5] .