حسين عليه السلام راه عراق را در پيش گرفت و به منزلگاه نخست، كه نامش «تنعيم [1] » بود رسيد. در آنجا با كارواني برخورد نمود كه از سوي «يمن» مي آمد اين كاروان از سوي فرماندار اموي مسلك آنجا كه «بحير حميري» نام داشت به دربار خلافت شام «روناس» و پارچه هاي «يمن» مي برد.

آن حضرت بار كاروان را گرفت و به كاروانيان فرمود: من شما را به كاري مجبور نمي سازم هر كس از شما دوست دارد كه به همراه ما بيايد، كرايه شترانش را مي دهيم و همراهي او را گرامي مي داريم و هر كس در همين نقطه از ما جدا گردد اجرت و كرايه اش را تا همين جا كه كالاها را آورده است مي پردازيم.

آنگاه هر كدام از آنان كه از كاروان نور جدا شدند، به دستور آن حضرت حقوق آنان را محاسبه نمودند و پرداختند و هر كدام به همراه آن كاروان به سوي عراق رفت، افزون


بر حقوق و كرايه شتران، جامه هاي مناسب نيز بر اندامشان پوشاندند [2] .