هنگامي كه حسين عليه السلام آهنگ حركت به سوي كوفه نمود، «عبدالله بن عباس» به حضورش شرفياب گرديد و گفت: عموزاده ي گرانقدرم! در ميان مردم اين شايعه پراكنده شده است كه شما آهنگ عراق نموده ايد، به من بفرماييد كه چه خواهيد كرد و در چه انديشه اي هستيد؟

آن حضرت فرمود: بر اين انديشه ام كه در يكي دو روز آينده به خواست خدا حركت كنم.

ابن عباس گفت: در اين راه پرخطر شما را به خدا و در پناه او مي سپارم كه او نگاهدارنده ي شما باشد، اما شما - كه مهر خدا همواره قرين ات باد - به من بگو آيا بسوي مردمي مي روي كه حاكم بيدادپيشه ي خود را نابود ساخته و شهرشان را به كنترل خويش گرفته و دشمنانشان را بيرون رانده اند، يا خود در چنگال دشمني خيره سر و بيدادگر گرفتارند؟

اگر براستي چنين اقتدار و امكاناتي دارند، بسوي آنان برو؛ اما اگر حكومتگرشان بر اريكه ي قدرت تكيه دارد و بر اوضاع مسلط است و كارگزاران و چاكران حكومت ماليات مي ستانند، و آنگاه تو را براي پيكار و درگيري با استبداد دعوت كرده اند، بسوي آنان مرو! چرا كه از آن بيم دارم كه تو را فريب دهند و به دروغ دعوت نموده باشند و به هنگام نياز فرمانت را مخالفت نموده و در بحراني ترين شرايط دست از ياري تو بشويند و آنان را بر ضد تو و اهداف آزاديخواهانه و خداپسندانه ات بسيج كنند و آنگاه


همانان در ستيز و دشمني با تو، از همگان تندتر و سخت تر گردند [1] .

حسين عليه السلام فرمود: من از آفريدگارم خير و خوشنودي او را مي جويم و مي نگرم كه وظيفه و برنامه چه خواهد بود [2] .