آن روزها «ابن زبير» در مكه بود و در ميان انبوه مردمي كه به ديدار حسين عليه السلام مي شتافتند، او نيز گاه دو روز پياپي و گاه يك روز در ميان، به ديدار آن حضرت مي آمد. و خودش خوب مي دانست كه مردم «حجاز» تا زماني كه سالار شايستگان در آنجا باشد، نه از او و همانند او پيروي مي كنند و نه دست بيعت به او مي سپارند؛ چرا كه آن


حضرت از ديدگاه مردم پرشكوه ترين انسانها و پرواپيشه ترين آنان بود و مردم بيشتر از همه، از او فرمانبرداري مي نمودند [1] .

روزي، ساعتي با حسين عليه السلام به گفتگو نشست و گفت: من فكر نمي كنم كه اين تبهكاران ما را رها كنند و از ما دست كشند، چرا كه خوب مي دانند كه ما فرزندان مهاجران فداكار اسلام هستيم و بايد تنظيم امور و شئون جامعه به دست ما باشد نه آنان! آن حضرت فرمود: من با خود انديشيده ام كه به كوفه بروم، چرا كه شيعيان و پيروان ما در كوفه و بزرگان آنان براي من نامه ها نوشته و مرا به آنجا دعوت كرده اند و من از خداي مي خواهم كه آنچه نيكوتر و شايسته تر است پيش آورد.

«ابن زبير» گفت: به خداي سوگند كه اگر در كوفه براي من امكانات و پيرواني چون پيروان شما بود، از آنجا نمي گذشتم و مي رفتم!

و آنگاه براي نهان داشتن انگيزه و خواست دروني خويش گفت: اگر شما در اينجا نيز بمانيد و بخواهيد تنظيم امور و تدبير شئون جامعه را به كف با كفايت خويش گيريد، به خواست خدا كسي با شما مخالفت نخواهد ورزيد و آنگاه برخاست و رفت.

حسين عليه السلام فرمود: براي اين بنده خدا چيزي از دنيا، دوست داشتني تر از اين نيست كه من از «حجاز» بسوي عراق بروم. و خود مي داند كه با بودن من در اينجا، مردم به سوي او نمي روند از اين رو دوست دارد كه من اين شهر را براي او بگذارم و بروم تا زمينه براي او مساعد باشد [2] و [3] .