پس از شهادت اين خداجويان ستم ستيز، ابن زياد سر بريده ي «مسلم» و «هاني» را به همراه دو تن از كارگزاران استبداد بنامهاي «هاني و ادعي» و «زبير تميمي» به شام و به بارگاه يزيد گسيل داشت. و پيش از حركت دادن آن سرهاي بريده، به دبير خويش دستور داد جريان آن دو را براي يزيد بنويسد.

دبير او، «عمرو بن نافع» نامه اي بلند بالا نوشت و براي امضاء به «عبيد» داد تا فرستاده شود. هنگامي كه او نامه را ديد نپسنديد و گفت: اين زياده نويسي و پرگويي چرا؟ اين گونه بنويس!

اما بعد: ستايش از آن خدايي است كه حق اميرمؤمنان را پاس داشت و گرفت و تلاشهاي خرابكارانه دشمن او را، خود از ميان برداشت و ياري او بسنده است.

به اميرمؤمنان كه خدايش او را گرامي بدارد گزارش مي شود كه:


«مسلم بن عقيل»، به خانه «هاني مرادي» پناهنده شده و بر ضد حكومت شما تلاش مي كرد. من جاسوسان خويش را بطور نهاني به آنجا نفوذ دادم و نقشه ها كشيدم تا آن دو را به چنگ آوردم و خدا مرا به آنان قدرت بخشيد. وقتي آنان را دستگير ساختم گردنشان را زدم و اينك اين سرهاي بريده آنانست كه به بارگاه شما تقديم مي گردد و دو آورنده ي سرها از خيرخواهان و فرمانبرداران حكومت مي باشند و اميرمؤمنان هر چه دوست مي دارد از آنان، در مورد رويدادهاي عراق بپرسد كه هم آگاه هستند و هم درباره ي حكومت خيرخواه و درستكارند. درود بر شما!