مردم كوفه، پس از گزارش هلاكت دجال اموي «معاويه»، مردم عراق را بر ضد يزيد شوراندند و گفتند: هان اي مردم! بهوش كه «حسين» و «عبدالله بن زبير» از بيعت با يزيد سرباز زده و هر دو به مكه رفته اند. [1] .

محمد بن بشر همداني آورده است كه:

ما در كوفه [2] در خانه «سليمان بن صرد خزاعي»، گرد آمديم و او به سخنراني پرداخت و گفت: دوستان! واقعيت اين است كه «معاويه» به هلاكت رسيده و حسين عليه السلام از بيعت با نظام بيدادپيشه ي اموي سرباز زده و به مكه رفته است. شما مردم رهروان راه او و پدر گرانمايه اش اميرمؤمنان هستيد، اگر براستي مي دانيد كه او را ياري خواهيد رساند و با دشمن بيدادپيشه اش - كه دشمن آزادي و عدالت و دين خداست - پيكار خواهيد كرد، اينك حقيقت را براي او بنويسيد و او را به شهر و ديار خويش دعوت كنيد، اما اگر از هراس و سستي خويش نگرانيد، بي جهت به آن بزرگمرد حق و عدالت وعده ياري ندهيد و او را نفريبيد. [3] .


همگي در پاسخ او گفتند: نه، در اين راه سستي خواهيم ورزيد، بلكه با دشمن استبدادگر او پيكار خواهيم كرد و جانهاي خويش را در راه او نثار خواهيم نمود!

اينجا بود كه «سليمان» گفت: اگر براستي چنين هستيد پس براي او نامه بنويسيد و ضمن بيان حقيقت، از او دعوت كنيد تا براي هدايت و نجات جامعه به اينجا بيايد. [4] و آنان نخستين نامه گروهي را اين گونه نوشتند:

بسم الله الرحمن الرحيم، للحسين بن علي، من سليمان بن صرد، و المسيب بن نجبة، و رفاعة بن شداد، و حبيب بن مظاهر، و شيعته من المؤمنين و المسلمين من اهل الكوفة، سلام عليك، فانا نحمد اليك الله الذي لا اله الا هو، اما بعد: فالحمد لله الذي قصم عدوك الجبار العنيد، الذي انتزي علي هذه الامة، فابتزها، و غصبها فيئها، و تامر عليها بغير رضي منها؛ ثم قتل خيارها، و استبقي شرارها، و جعل مال الله دولة بين جبابرتها و اغنيائها، فبعدا له كما بعدت ثمود.

انه ليس علينا امام؛ فأقبل لعل الله أن يجمعنا بك علي الحق، و النعمان بن بشير في (قصر الامارة) لسنا نجتمع معه في جمعة و لا نخرج معه الي عيد، و لو قد بلغنا انك قد اقبلت الينا أخرجناه حتي نلحقه بالشام، ان شاء الله، و السلام عليك و رحمة الله.

به نام خداوند بخشاينده و بخشايشگر،

از سوي «سليمان بن صرد خزاعي» و «مسيب نجبة» [5] و «رفاعة بن


شداد» [6] و «حبيب بن مظاهر» [7] و انبوهي از مردم با ايمان و رهروان راه خاندان وحي و رسالت - به حسين فرزند گرانمايه ي اميرمؤمنان. درود بر شما - ما يكتا خداي هستي را كه جز او خدايي نيست مي ستاييم و اين نامه را به سوي تو مي نگاريم. ستايش از آن يكتا آفريدگاري است كه دشمن زورگو و كينه توزت را درهم شكست و نابود ساخت، دشمني كه بدون ذره اي پروا از خدا بر اين ام تاخت و زمام امور آن را به ناروا و ناحق به كف گرفت و ثروتهاي جامعه را غصب كرد و بر اساس ستم و بيداد بر آنان فرمان راند. شايستگان و نيكان جامعه را نابود ساخت و اشرار و تبهكاران آن را وانهاد و


ثروتهاي ملي و مال خدا را به كام زورمندان و در انحصار توانگران قرار داد، لعنت و نفرين خدا بر او باد همانگونه كه ثموديان نفرين و لعنت شدند.

هان اي فرزند سرفراز پيامبر! اينك ما پيشوايي راستين نداريم تا به او اقتدا كنيم پس شما به سوي ما بيا و بر ما منت نه، اميد كه خدا بوسيله شما ما را بر محور حق و عدالت همدل و همداستان سازد.

در شرايطي اين نامه را بسوي شما مي نگاريم كه «نعمان»، فرماندار امويان در كاخ استانداري است اما ما، نه به نماز جمعه او مي رويم و نه به نماز عيدش. و اگر آگاه شويم كه وجود گرانمايه ات بسوي شهر و ديار ما روان است، او را از شهر خود مي رانيم و به سوي شام روانه اش مي سازيم، درود و مهر خدا بر تو باد. [8] .

و آنگاه نامه را بوسيله «عبدالله بن سبع» [9] و «عبدالله بن وال» [10] بسوي سالار شايستگان فرستاديم. و آن دو نامه رسان به سرعت راه مكه را در پيش گرفتند و روز دهم ماه مبارك رمضان به محضر آن پيشواي راستين شرفياب شدند.