آن گرانمايه ي عصرها و نسلها به راه خويش ادامه داد تا سرانجام در شب جمعه برابر


با سومين شب ماه شعبان [1] در مكه فرود آمد [2] و تا هشتم ذيحجه در آنجا اقامت گزيد. [3] .

پس از استقرار آن حضرت در كنار كهن ترين معبد توحيد، مردم آن شهر و منطقه و همه ي كساني كه از كران تا كران دنياي اسلام براي زيارت خانه ي خدا و انجام عمره به آن سرزمين مقدس گام مي نهادند، در نخستين فرصت به ديدار حسين عليه السلام مي شتافتند و آمد و رفت مردم به خانه او بسيار شد.

«عبدالله به زبير» نيز آن روزها بر اثر فشار استبداد اموي به خانه خدا پناه برده و كارش نماز و نيايش و طواف بر گرد كعبه بود. او نيز به همراه كساني كه به ديدار آن حضرت مي آمدند، گاه پياپي و گاه هر روز يك بار به حضور او مي رسيد و همواره با سالار شايستگان در تبادل نظر و مشاوره و كسب آگاهي بود. اما حضور آن انسان والا در كنار خانه ي خدا بيش از هر كس براي او ناخوشايند بود و خود مي دانست كه مردم حجاز با وجود آن حضرت، نه به «عبدالله» دست بيعت خواهند داد و نه از او پيروي و فرمانبرداري خواهند نمود، چرا كه حسين عليه السلام در چشم و دل آنان،هم پرشكوه ترين انسانها بود و هم بر دلها و جانها حكم مي راند و مردم بيش از همه فرمانبردار او بودند.