«طبري» در تاريخ خويش در اين مورد چنين آورده است:

آنگاه سال شصت ه.ق از راه رسيد و در اين سال «معاويه» [1] هيئت هايي را كه براي فراهم آوردن بيعت براي فرزندش «يزيد» از پيش فرا خوانده، و به همراه پسر «زياد» به دربار او مي آمدند، يكي پس از ديگري، همه را به حضور پذيرفت و از آنان


براي «يزيد» [2] بيعت گرفت...

«هشام بن محمد» در مورد پيماني كه معاويه گرفت، به نقل از «ابومخنف» آورده است كه: «عبدالملك بن نوفل» به من گفت: هنگامي كه «معاويه» به آخرين بيماري خويش - كه در آن به هلاكت رسيد، گرفتار آمد - پسرش «يزيد» را فراخواند و به او اينگونه وصيت كرد:

پسرم! تو را از رنج سفر و رفت و آمد، آسوده ساختم و همه ي كارها را برايت هموار و امكانات را فراهم آورده ام.

من همه ي دشمنان را به ذلت كشيده و گردنكشان جهان عرب را در برابرت به خضوع


و فرمانبرداري واداشته و همه چيز را برايت آماده ساخته ام. [3] .


پسرم! فراروي اين حكومتي كه براي تو استوار شده است، جز از چهار تن، از هيچ كس ديگر ترسان نيستم. اينان از قريش مي باشند و عبارتند از:

«حسين»، فرزند «علي» [4] .

«عبدالله»، فرزند «عمر» [5] .

«عبدالله»، فرزند «زبير» [6] .


و ديگر «عبدالرحمن»، پسر «ابوبكر» [7] .

آري تنها از اين چهار نفر بر حكومت تو نگرانم.

اينك تو اي پسر! رهنمودهايم را بشنو و به كار بند!...

پسرم! عبدالله بن عمر، مردي است كه بندگي و پرستش خدا او را رنجور و فرسوده ساخته، و اگر همه ي سران قوم با تو بيعت كنند، او دست بيعت خواهد داد. اما «حسين» را مردم عراق از دعوت به ياري خويش، رها نخواهند ساخت، تا او را بر ضد تو برانگيزند از اين رو اگر او بر ضد تو بپا خاست و تو پيروز شدي سياست گذشت را پيشه ساز [8] .


چرا كه او هم از نظر خويشاوندي نزديك است و هم از حقي بزرگ و شخصيتي پر شكوه برخوردار مي باشد.

فرزند «ابوبكر» چنان است كه اگر ديد يارانش كاري را انجام داده اند، همرنگ آنان مي گردد و عنصر بي اراده اي است كه جز زن دوستي و سرگرمي، هدفي ندارد. و كسي كه بسان شيري در كمين تو نشسته و همچون روباهي فريبكار به بازي ات خواهد گرفت، و اگر فرصتي يافت بناگاه يورش آورده و نابودت خواهد ساخت، پسر «زبير» است. بنابراين هشدارت باد كه اگر چنين كرد و به او دست يافتي، بند از بندش جدا ساز و پاره پاره اش كن. [9] .