عصر روز نهم محرم، عمر بن سعد با سپاه خويش به سوي اردوي امام تاخت امام (ع) برادرش جناب عباس را فرستاد تا از هدف آنها با خبر شود.

گفتند: دستور رسيده اگر تسليم حكم عبيداللّه نشويد با شما بجنگم.

فرمود: صبر كنيد تا پيام شما را به اباعبداللّه (ع) برسانم و خود برگشت و آنچه را از آن مردم شنيده بود با امام باز گفت.

حضرت فرمود: برگرد و اگر توانستي تا فردا مهلت بگير باشد كه امشب نماز بخوانيم و دعا كنيم و از پروردگارمان آمرزش بخواهيم خداوند خود مي داند كه من چقدر نماز و قرآن و دعا و استغفار را دوست مي دارم.

عباس با پيام امام در مقابل لشكر ايستاد ابن سعد رو به شمر گفت: چه مي گويي؟.

شمر گفت: نمي دانم، فرمانده تو هستي.

عمرو بن حجاج زبيدي گفت: سبحان اللّه! به خدا اگر لشكر كفار از ما چنين تقاضايي مي كرد شايسته بود قبول كنيم.

قيس ابن اشعث گفت: تقاضاي ايشان را قبول كن! به خدا فردا صبح پيش از تو در ميدان مبارزه آماده مي شوند [1] .