امام حسين (ع) براي اصحاب خود خطبه اي خواند و فرمود:

خود مي بينيد چه مصيبتي بر ما نازل شده، دنيا دگرگون و ناخوشايند شده، نيكي ها و فضيلت ها روي گردان شده و چون شتري سبكبار از ميان ما رخت بربسته است از زندگي دنيا جز اندكي همانند ته مانده ظرف آب باقي نمانده، زندگي، سخت ننگين و چون چراگاهي سنگلاخ بي ارزش شده آيا نمي بينيد كسي به حق عمل نمي كند و از باطل روي گردان نيست در چنين شرايطي مؤمن بايد از اين زندگي دل كند، مشتاق زيارت پروردگارش باشد كه من در اين محيط ننگين، مرگ را خبر سعادت و خوشبختي و زندگي با ستمكاران را جز رنج و دل آزردگي نمي بينيم.

هنگامي كه سخنان امام به اينجا رسيد، زهير بن قين به پا خاست به نمايندگي از طرف اصحاب عرض كرد: اي زاده رسول خدا(ص)! سخنانت را شنيديم، اگر دنيا ابدي مي بود و ما جاودانه در آن مي مانديم باز هم جنگ در ركاب تو را بر آن ترجيح مي داديم [1] .