امام حسين (ع) از مكه خارج شد به «تنعيم» رسيد و در آنجا با كارواني از يمن مواجه شد اين كاروان را كه حامل پارچه و زعفران بود «بحير بن ريسان» كارگزار يزيد در يمن براي يزيد فرستاده بود حضرت دستور داد بار كاروان را مصادره كنند آنگاه به شترداران فرمود هر كس ميل دارد تا عراق با ما بيايد تمام كرايه اش را مي دهيم و هركس مي خواهد از همين جا جدا شود، به همين مقدار كرايه دريافت مي كند.

گروهي كرايه يمن تا مكه را گرفتند و از همانجا جدا شدند و گروهي هم تا عراق در خدمت آن حضرت بودند و حضرت علاوه بر كرايه، به هر كدام يك دست لباس بخشيد [1] .

امام حسين (ع) براي مخالفت با حكومت اموي قيام كرده بود و تمام هم او در اين قيام اين بود كه ماهيت حكومت اموي را براي مردم روشن سازد براي آن حضرت شهادت و پيروزي ظاهري يكسان بود او پيروزي خود را در اين مي ديد كه مردم را به حقيقت حال آگاه كند تا مردم حساب اسلام را ازبني اميه جدا كنند.

با توجه به اين مقدمه، حضرت به سه دليل كاروان مزبور را مصادره كرد:

1- امام جانشين بر حق پيامبر خداست و بيت المال حقيقتا در اختيار اوست امام مجاز است براي مصلحت دين و مسلمين در اموال عمومي تصرف كند محموله اين كاروان نيز از اموال عمومي مسلمانان بود و يزيد غاصبي كه به هر صورت بايد او را از تصرف در اموال مسلمين بازداشت.

2- در صورتي كه مردم كوفه به وعده خود وفا مي كردند، امام به پشتوانه مالي نياز داشت تا بتواند سپاهي تجهيز كند و با بني اميه مبارزه نمايد و اين محموله مي توانست در اين راه مورد استفاده قرار گيرد.

3- شخصيت امام به گونه اي در جامعه اسلامي مطرح بود كه تمام حركات و مواضع او معيار و ميزان بود، به طوري كه مردم از موضع گيري او حق و باطل را باز مي شناختند اباعبداللّه فرزند پيامبر وصالح ترين و با تقواترين فرد در بين مسلمانان بود، هنگامي كه مردم مي شنيدند آن حضرت اموال يزيد رامصادره كرده است، به ناحق بودن او آگاه مي گشتند.