در ايامي كه حضرت در تدارك مقدمات سفر بود، افراد زيادي با انگيزه هاي مختلف با حضرتش سخن گفتند و او را از پذيرش دعوت كوفيان برحذر داشتند و حضرت به هر يك از آنها متناسب با انگيزه و مرامش پاسخ مي گفت و بدينوسيله از عزم راسخ خود پرده مي داشت.

در ميان كساني كه در اين باره با امام صحبت كردند عبداللّه بن زبير وضعيت خاصي داشت او ازحضور امام حسين (ع) در مكه به شدت نگران بود زيرا با وجود آن حضرت كسي به او اعتنا نمي كرد به همين جهت با گوشه و كنايه حضرت را به ترك مكه تشويق مي كرد در يكي از اين برخوردها پس از اين كه امام را به سفر به كوفه تشويق كرد براي اين كه متهم نشود گفت: اما اگر بخواهي در اينجا بماني و اداره اموررا به عهده بگيري، ما هم ياريت مي كنيم و با تو بيعت مي كنيم و خيرخواه تو خواهيم بود حضرت فرمود: پدرم به من گفته است مكه را قوچي است كه با خونش حرمت حرم شكسته مي شود و من نمي خواهم آن قوچ باشم [1] .

عبداللّه گفت: اگر مي خواهي اداره امور را به من بسپار، در اين صورت هم هر امري داشته باشي اطاعت مي شود.

حضرت فرمود: اين را هم نمي خواهم.

بعد از آن مدتي مخفيانه با هم سخن گفتند آنگاه حضرت رو به اصحاب كرده فرمود: او به من مي گويد در مسجد الحرام بمان، من مردم را به گردت جمع مي كنم به خدا من اگر در يك وجبي مسجدكشته شوم، بيشتر دوست دارم تا در درون آن كشته شوم و اگر در دو وجبي مسجد كشته شوم بيشتردوست دارم تا در يك وجبي آن به خدا قسم اگر خود را در سوراخ جانوران مخفي كنم مرا بيرون مي كشند و مرا مي كشند به خدا اينان بر من ستم مي كنند، همچنان كه بني اسرائيل در روز شنبه تعدي كردند [2] .