امام حسين (ع) روز سوم شعبان سال 60 هجري وارد مكه شد روز پانزدهم رمضان همان سال مسلم بن عقيل را به سمت كوفه اعزام كرد و خود همچنان در مكه ماند تا نامه مسلم از كوفه به دست او رسيد او نوشته بود هجده هزار نفر با او بيعت كرده و مردم، امام حسين را پيشواي خود مي دانند و هيچ تمايلي به بني اميه ندارند به همين جهت امام روز هشتم ذيحجه (روز ترويه) كه حجاج به سوي عرفات مي روند، حج خويش را به عمره مفرده بدل كرد و از مكه به سمت عرفات حركت كرد.

حضرت به دو دليل اين روز خاص را براي حركت انتخاب كرد:

اول اين كه اگر حضرت پس از پايان مراسم حج مكه را ترك مي كرد، حركت آن حضرت هيچ، موج وبازتابي نداشت، چرا كه ترك مكه پس از مراسم حج يك حركت عادي و معمولي است، ولي در روزي كه مراسم حج شروع مي شود و در شرايط عادي خروج از حرم و ترك مراسم حج حرام است، چنان غيرعادي و سؤال برانگيز است كه همه مسلمانان را به انديشه وا مي دارد.

دوم اين كه يزيد تعدادي از مزدوران بني اميه را به مكه فرستاده بود تا به عنوان حاجي در مراسم شركت كرده و مترصد باشند كه در يكي از مواضع ازدحام جمعيت مثل طواف و رمي جمرات حضرت را ترور كنند و اگر چنين اتفاقي مي افتاد اولا حرمت حرم شكسته مي شد، ثانيا شهادت حضرت هيچ تاثيري در تغيير وضع جامعه نداشت، به همين جهت امام حسين (ع) تلاش مي كرد خود را از حرم دورنموده حرمت حرم را حفظ كند و خود بارها به اين نكته تصريح فرموده است [1] .