با آن كه خوف ضرر و احتمال آن، رافع بسياري از احكام است، ولي در زيارت سيدالشهدا عليه السلام خصوصيتي است كه احتمال ضرر، رافع استحباب زيارت نيست و حتي برخي از روايات، دراين گونه موارد احتمال ضرر و غلبه ي ترس بردلها، مردم را بدين كار ترغيب نموده اند.

ابن بكير مي گويد: به امام صادق عليه السلام عرض كردم: من با ترس از


نيروهاي حكومت و خبرچينان و نيروهاي نظامي دشمن به زيارت قبر پدر شما مشرف مي شوم. حضرت فرمود:

يابن بكير، أما تحب أن يراك الله فينا خائفا، أما تعلم أنه من خاف لخوفنا أظله الله في ظل عرشه، و كان محدثه الحسين عليه السلام تحت عرشه...؛

اي پسر بكير! آيا دوست نداري كه خدا تو را در راه ما ترسان ببيند؟ آيا نمي داني كه هر كس به خاطر ما به ترس افتد، خداوند او را در زير سايه ي عرش پناه دهد و هم سخن با او در زير عرش حسين عليه السلام خواهد بود؟... [1] .

محمد بن مسلم مي گويد: امام محمد باقر عليه السلام به من فرمود:

هل تأتي قبر الحسين؟! قلت: نعم، علي خوف و وجل. فقال: ما كان من هذا أشد، فالثواب فيه علي قدر الخوف، و من خاف في إتيانه أمن الله روعته يوم القيامة...؛

آيا به زيارت قبر حسين مي روي؟ گفتم: بلي، با ترس و لرز! فرمود: ميزان ثواب به اندازه ي ميزان ترس است و هر كس كه با ترس به زيارت قبر او رود، خداوند ترس او را در روز قيامت خواهد ريخت و در پناه الاهي قرار گرفته و آمرزيده خواهد شد.... [2] .

شواهد تاريخي نشان مي دهد كه چه اندازه شيعيان و دوستداران اهل بيت عليهم السلام در راه زيارت سيدالشهدا عليه السلام از خود رشادت و جانبازي نشان


دادند و حتي براي توفيق زيارت، اعضا و جوارح خود را تقديم نمودند.