مقصد سوم: در آنچه به انبياء عطا شد به سبب حسين (عليه السلام) بدانكه انبياء را به آن جناب عطا شد دو چيز: يكي اينكه آن حضرت مقتداي ايشان بود در مصيبت، پس به هر


مصيبتي مي رسيد تأسي به او مي كرد در صبر كردن، چنانكه از حضرت امير (عليه السلام) منقول است مضمون آن. [1] .

دوم: اينكه از براي ايشان فرج حاصل مي شد در وقت تلفظ به اسم حسين (عليه السلام) چنانكه روايت شده.

يكي قبول توبه ي آدم (عليه السلام) در وقتي كه اسماء خمسه را به او تعليم نمودند. [2] .

دوم، نوح (عليه السلام) كشتي او بر جودي مستقر شد. [3] .

سوم، زكريا را بشارت به يحيي دادند. [4] .

چهارم، يونس از شكم ماهي نجات يافت. [5] .

پنجم، كشف ضر ايوب شد.

ششم، فدا از براي اسمعيل آمد. [6] .

هفتم، يوسف از چاه نجات يافت و از زندان خلاص شد. [7] .

هشتم، يعقوب به وصال يوسف رسيد. [8] .

چون همه ي ايشان در هنگام شدت امر متوسل به اسماء خمسه شدند و چون گفتند: بحق الحسين (عليه السلام) دعاي ايشان مستجاب گرديد و همچنين باقي انبياء.

مؤلف گويد كه: ما نيز از جمله مكروبين به كربت ذنوب هستيم، و بلاي ما به سبب گناهان بسيار بزرگ است، پس سؤال مي كنيم از خداوند به حق محمد (صلي الله عليه و آله) و علي (عليه السلام) و فاطمه (عليهاالسلام) و حسن (عليه السلام) و حسين (عليه السلام) و در نزد ذكر آن جناب قلب ما شكسته مي شود، و اشك ما جاري مي گردد، بلي اميدواريم كه خداوند كشف نمايد بلا را از ما در هنگام ذكر اسم او، و به بركت نام شريفش.