داود (عليه السلام) اواب بود، يعني بسيار نوحه مي كرد و انابه مي نمود، و گاهي بالاي منبر نوحه سر مي كرد، و مردم جمع مي شدند، و با او هم ناله مي شدند تا به حدي كه جماعتي هلاك مي شدند از نوحه و رقت صوت او [1] و حسين (عليه السلام) صداي استغاثه اش بلند گرديد كه اي قوم مرا گناهي نيست [2] ، پس جمعي جان خود را در راه او دادند و مرغان و وحشيان و دوستان تا روز قيامت بر او نوحه نمودند و مي نمايند.