باب موسي (عليه السلام): چون حضرت حسين (عليه السلام) از مدينه بيرون رفت، تلاوت نمود آياتي كه متعلق است به موسي (عليه السلام) در قضيه فرارش از فرعون، و چون به مكه داخل شد تلاوت نمود ايضا بعض آياتي را كه متعلق است به موسي [1] ، و در


اين تلاوتها اشاره است به تطبيق حالات آن جناب بر حالات موسي. و بيانش آن است كه بگوئيم: موسي كليم الله بود، و حسين (عليه السلام) نيز كليم الله بود به موجب روايتي كه از عنوان المجالس نقل كرديم از انس بن مالك در قضيه ي مناجات. [2] .

و همچنين كليم الله شد در وقت شهادتش آن خطاب: (يا ايتها النفس المطمئنة) تا آخر آيه چنانكه در روايت است موسي صاحب يد بيضا بود، يعني دستش گاهي مي درخشيد در مقام اظهار معجزه و حسين (عليه السلام) اضعاف آن را داشت، زيرا كه پيشاني و گلويش مي درخشيد، چنانكه زيد بن اربم روايت كرده در وقتي كه آن سر مبارك را بر غرفه ي او عبور دادند [3] و بدنش نيز مي درخشيد، چنانكه زارع اسدي كه بر نهر علقمه زراعت مي نمود نقل كرده [4] موسي به معجزه آب را از سنگ جوشانيد از اثر زدن عصا، و حسين (عليه السلام) مصيبتش خون از سنگها جوشانيد، چنانكه در سنگ ريزه هاي بيت المقدس ظاهر شد [5] و در روايت است كه هر سنگ و كلوخي كه از زمين برمي داشتند در زيرش خون تازه مي ديدند از شب يازدهم تا طلوع فجر [6] . و از برايش جوشيدن آبها نيز بوده از چشمه هاي خلايق از آن چه ديده مي شود بلكه هر كس اسمش را ياد كند چنانكه در روايت است، و اين صفت ثابت است از براي اسم او با آن خاصيت، نه به جهت استماع مصيبتش از روزي كه آسمانها خلق شده، و روزي كه تعليم اسماء به حضرت آدم كردند، چنانكه در تفسير آيه ي شريفه ي: (فتلقي آدم من ربه كلمات) وارد است. [7] .

موسي از برايش من و سلوي نازل گرديد، و از براي حسين (عليه السلام) چند ميوه از بهشت آمد، گاهي طبق رطب، و گاهي طعام مطبوخ [8] ، وگاهي انار و به و سيب نازل


گرديد، و آن انار در وقت فوت حضرت فاطمه (عليهاالسلام) مفقود شد، و به در وقت شهادت امير (عليه السلام) مفقود شد، و سيب در نزد حضرت حسين ( عليه السلام) ماند تا روز عاشورا، و حضرت آن را بو مي نمود، و تشنگيش آرام مي شد، جناب سجاد مي فرمايد كه: چون تشنگي بر آن حضرت غلبه نمود، دندان خود را در آن سيب فروبرد، و چون او را شهيد كردند، آن سيب مفقود شد، ولي بوي آن باقي است، و شيعيان خالص در وقت سحر استشمام آن مي نمايند. [9] .

موسي، به سببش طور سينا شرافت يافت به حدي كه خداوند به او قسم ياد نموده است به خصوص و به حسين (عليه السلام) نيز چنين است نسبت به زمين كربلا، بلكه در خبر است كه طور سينا همان كربلاست. [10] .