باب ايوب (عليه السلام): خداوند در حق او فرمود كه: ما او را صابر يافتيم نيكو عبدي است. [1] و حسين (عليه السلام) را خداوند صابر يافت بلكه شاكر و راضي يافت و از اين جهت او را وصف كرد به نفس مطمئنه و راضيه و در حق او فرمود: مبارك است اين مولود [2] ، و او را در عباد مخصوصين خود داخل و و از عبد خاص الخاص خود شمرد در آن


جا كه حضرت رسول (صلي الله عليه و آله) فرمود: حسين مني، و حسين اواب حقيقي است زيرا كه از هر طاعتي كه فارغ شد شروع نمود در طاعت ديگر، كه اشق از اول بود و شوقش زيادتر مي شد، ايوب بر هر بلائي صبر كرد ولي متحمل نشد شماتت و برهنگي سر زوجه اش رحيمه را، و حسين (عليه السلام) در صحراي كربلا صبر نمود بر جميع مصائب، لكن چون خواهرش از خيمه ها بيرون آمد به سوي قتلگاه، تحمل نكرد و تمام همت بر ارجاع او به سوي خيمه ها [3] گماشت.