آيه ي پنجم: (يا ايتها النفس المطمئنة ارجعي الي ربك راضية مرضية): [اي نفس آرام و آسوده، به سوي پروردگارت خشنود و خشنود شده بازگرد.] [1] از حضرت صادق (عليه السلام) مروي است كه مراد در اين آيه حسين (عليه السلام) است، كه او بوده است صاحب نفس مطمئنه، راضيه و مرضيه. [2] .

مؤلف گويد: بيان اين مطلب آن است كه هر كس شناخت خدا را، و دانست عظمت و شأن او را، دوست خواهد داشت او را، و چون دوست دارد او را، راضي خواهد بود به هر چه از جانب او وارد گردد، و اصلا كراهتي و تزلزلي در وجودش حاصل نشود، بلكه در وقت نزول اشد مصائب طمانينه و رضايش شديدتر مي شود، و مصداق اين مطلب به كمال ظهور رسيد در حضرت حسين (عليه السلام)، چنانكه از عناوين سابقه و لاحقه معلوم گردد.