آيه سوم: در بيان كمي يارانش نازل گرديد: (الم تر الي الذين قيل لهم كفوا ايديكم و اقيموا الصلوة و اتوا الزكوة فلما كتب عليهم القتال اذا فريق منهم يخشون الناس كخشية الله او اشد خشية و قالوا اربنا لم كتبت علينا القتال لو لا اخرتنا الي اجل قريب): [آيا ننگريستي به آنانكه، به آنها گفته شد: باز داريد دستهاي خود را، نماز را بپا داريد، و زكات را بدهيد. چون پيكار بر آنها نوشته شد، گروهي از آنها از مردم مي ترسند همانند ترس از خدا و يا شديدتر از آن، و مي گويند: پروردگارا! چرا براي ما جنگ نوشتي؟! اي كاش مارا تا مدت كوتاهي مهلت مي دادي]. [1] .

در روايت است از حسن بن زياد عطار كه از حضرت صادق (عليه السلام) سؤال نمودم از اين آيه ي شريفه، فرمود: صدر آن در صلح حضرت امام حسن (عليه السلام) است، و ذيلش در حرب امام حسين (عليه السلام) و خداوند نوشته بر آن جناب قتال را، و بر تمام اهل زمين كه با آن جناب باشند. [2] .

علي بن اسباط گويد: بعضي از حضرت باقر روايت كرده اند كه فرمود: اگر تمام اهل زمين در ركاب آن جناب قتال مي كردند، البته همه كشته مي شدند. [3] .


و در تفسير عياشي روايت كرده است از ادريس مولاي عبدالله بن جعفر از حضرت صادق (عليه السلام) در تفسير اين آيه ي شريفه كه فرمود: (كفوا ايديكم): [دست نگهداريد]، يعني با حضرت امام حسن (عليه السلام) و (كتب عليهم القتال): [جنگ بر آنها نوشته شد]، يعني با حضرت امام حسين (عليه السلام) و (الي اجل قريب): [تا مدت كوتاه]، يعني وقت خروج قائم (عجل الله فرجه). [4] .