آيه ي دوم: در بيان خروج آن حضرت از مدينه، و آن اين آيه است: (اذن للذين يقاتلون بأنهم ظلموا و ان الله علي نصرهم لقدير الذين اخرجوا من ديارهم بغير حق الا ان يقولوا ربنا الله): [رخصت داده شده به آنانكه پيكار مي شوند براي اينكه مورد ستم قرار گرفته اند، خداوند به ياري آنها تواناست، آنانكه بيرون رانده شده اند از ديار خود به ناحق، تنها براي اينكه گفته اند: پروردگار ما الله است.] [1] .

چنانكه در خبري از حضرت صادق (عليه السلام) منقول است كه اين آيه نازل گرديد در شأن علي (عليه السلام) و جعفر و حمزه، و جاري شد در حسين بن علي (عليه السلام). [2] .

يعني اينكه علي و جعفر و حمزه را از ديار خود بيرون نمودند، و ايشانرا كشتند بي گناه بدون حق كه موجب قتل ايشان باشد، بلكه به جهت اقرار به توحيد الهي، و اين


حالت جاري گرديد در حسين (عليه السلام) به نحو خاصي، زيرا كه آن جناب را بيرون نمودند از ديارش، بلكه از جميع ديارها، و از برايش در هيچ مكاني امان نبود، حتي اينكه فرمود: اگر در سوراخ جانوران داخل شوم مرا بيرون خواهند آورد و مرا خواهند كشت [3] ، پس او را كشتند كشتن مخصوصي، و ظلم بر او نمودند، و بر اولاد و اطفال و عيالش ظلم مخصوصي، و در آن جناب ظاهر گردد قدرت به نصرت و ياريش به دست حجت منتظر، (عجل الله فرجه).