مقصد دوم: در مشاركت و موافقت آن جناب با قرآن در جميع صفات، و خصايص، و فضايل، پس بشنو اولا هر يك از آن اوصاف را، و بعد ملتفت موافقت آن شو با آن جناب، پس مي گويم: قرآن سبب هدايت مردمان، و معجزه ي خاتم پيغمبران (صلي الله عليه و آله) و موجب امتياز حق از باطل است، و حسين (عليه السلام) سبب هدايت به سوي ايمان، و آيتي از آيات رحمان، و موجب امتياز حق از باطل است. [1] .

و قرآن در ليلةالقدر نازل گرديد [2] ، و شب ولادت حسين (عليه السلام) مانند شب قدر


ملائكه نازل شدند به امر الهي، و روح الامين سلام تهنيت از جانب خدا آورد [3] ، قرآن شفاعت كننده است از براي كساني كه تلاوت آن را نمايند و مداومت كنند [4] ، و حسين (عليه السلام) شفيع است كساني را كه به زيارت او روند يا بر او گريه كنند. [5] .

قرآن معجزه است به فصاحت و اسلوب معانيش، و حسين (عليه السلام) معجزه است به سرش و بدنش و خونش و خاكش، چنانكه از هر يك كرامتي ظاهر گرديد كه در مقامش مذكور است.

قرآن هميشه تازه است و كهنه نمي شود و ملال نمي آورد و هر چه مكرر كنند، حسين (عليه السلام) ذكر مصيبتش هميشه تازه است و ملال نمي آورد.

قرآن تلاوتش عبادت، و شنيدنش عبادت، و نظر به سوي آن عبادت است، و حسين (عليه السلام) مرثيه گفتن از براي او عبادت است، و شنيدنش عبادت، و نشستن در مجلس عزايش و حزن بر او، و گريه بر او، و گريانيدن، و تشبه به گريه كننده گانش همه عبادت است. [6] .

و زيارتش از نزديك و دور، و زيارت زوارش، و آرزوي شهادت در ركابش همه عبادت است. [7] .

قرآن احكام چندي دارد چون وجوب احترام، و ترك هجران، و عدم مس بدون طهارت، و اينكه او را در معرض بيع وشراء در نياورند. و حسين (عليه السلام) را نيز احكامي است موافق آن، و لكن به آن عمل ننمودند بلكه هتك حرمتش كردند و او را به خاك و خون آلودند، و دين خود را به قتل او فروختند، و در عوض، دراهم معدوده گرفتند [8] و به خيال حكومت ملك ري كه نصيب ايشان نگرديد اين امر بزرگ را


مرتكب گرديدند. [9] .