بيست و هفتم: مجلس او بود شب عاشورا كه اصحاب را در خيمه جمع كرد، و خطبه اي خواند، و در آن خطبه بيان نمود شهادت خود و ايشان را، و دوباره از ايشان بيعت گرفت بر كشته شدن، بلكه بعضي از ايشان بيعت نمودند بر هزار مرتبه كشته شدن،


و سوختن و خاكستر به باد دادن. [1] .

بيست و هشتم: مجلس او بود در ميان خيمه گاه و قتلگاه، در وقتي كه دخترش سكينه، به نزد او آمد و وداع نمود، پس فرمود: اي سكينه گريه ي تو به طول خواهد انجاميد بعد از كشته شدن من، حال دل مرا مسوزان بگريه ي خود، مادامي كه زنده ام در دنيا، و روح در بدن من است. [2] .

بيست و نهم: مجلس مرثيه ي او بود در قتلگاه، گاهي به جهت بعضي از اصحاب، و گاهي به جهت برادرش عباس، و گاهي به جهت پسرش علي اكبر، و گاهي به جهت برادر زاده اش قاسم، و گاهي به جهت همه ي ايشان، گاهي نشسته، و گاهي ايستاده، چنانكه تفصيل آن بيايد (انشاءالله).