هنگامي كه دشمنان تصميم گرفتند اهل بيت (ع) را حركت بدهند، زينب (س) بادلي شكسته، برادرش ‍ حسين (ع) را صدا زد و گفت: برادرم تو را به خداي شنواي دانا مي سپارم. سوگند به خدا اگر مرا مخيّر كنند بين ماندن در كنار تو و رفتن از بر تو من ماندن را انتخاب خواهم نمود، اگر چه طعمه گرگان بيابان شوم. لكن اكنون از كنار تو مي روم نه با ميل و رضا بلكه با زور و اجبار. [1] .