يكي از ويژگي هاي اين بانوي بزرگوار اسلام حالت معنوي و ارتباط قوي او باآفريدگار جهان بود. به طوري كه نقل كرده اند حتّي در شب يازدهم محرم كه شب شام غريبان بود نماز شبش ترك نشد؛ منتهي به خاطر ضعفي كه بر وي مستولي شده بود نماز شب خويش را در آن شب نشسته خواند. [1] .

مرحوم نقدي در كتابش آورده كه: حضرت زينب (س) در عبادت ثاني حضرت زهرا (س) بود، تمام شبها را به عبادت، تهجّد و تلاوت قرآن سپري مي كرد. وي هم چنين از برخي از بزرگان نقل مي كند كه در طول عمر تهجّد و شب زنده داري اش ترك نشده است حتّي در شب يازدهم محرّم امام زين العابدين مي فرمايد: در شب يازدهم محرم ديدم نشسته نماز مي خواند. نيز آن بزرگوار مي فرمايد: با اين همه مصيبت و اندوهي كه به ما روي آورده اما در مسيري كه به شام مي رفتيم نافله هاي شب عمه ام اصلا ترك نشد، امام حسين (ع) در آخرين وداع با خواهرش زينب به او فرمود: يا اختاه لاتنسيني في نافلة اللّيل، خواهرم مرا در نماز شب فراموش نكن. هم چنين از فاطمه دختر امام حسين (ع) چنين نقل شده كه: عمّه ام زينب در شب دهم محرم در محراب عبادت مشغول مناجات بود و با خدا راز و نياز مي كرد در حالي كه چشمي از ما به خواب نرفته و ضجّه هاي مان آرام نشده بود. نيز از امام سجاد نقل شده: هنگامي كه ما را از كوفه به سوي شام حركت مي دادند عمه ام زينب مرتب نمازهاي واجب و مستحب خويش را انجام مي داد و در بعضي از منازل نمازش را نشسته مي خواند، وقتي سبب را پرسيدم؟ گفت: به خاطر گرسنگي و ضعف؛ زيرا سه شبانه روز غذا نخورده بود و سهم غذايش را در ميان كودكان تقسيم كرده بود. [2] .