مؤلف الدمعة از شخصي به نام ابن رياح چنين نقل مي كند كه: من در كربلا حاضربودم. وقتي سرورم حسين (ع) به شهادت رسيد، بانويي دامن كشان بر زمين افتاد و برخاست و آنگاه به سويش حركت كرد؛ چهره آن زن مانند پاره خورشيد مي درخشيد و فرياد مي زد: «وا حسيناه وا اماماه، وا قتيلاه، وا أخاه»، آنگاه آمد كنار جسد بي سر برادر و آن را در آغوش گرفت، به طوري ناله هاي پي در پي سر مي داد تا همه كساني كه در آن جا حضور داشتند گريستند؛ پرسيدم اين زن چه نام دارد و چه كسي است؟ در جوابم گفتند: وي زينب دختر اميرالمؤمنين (ع) است. [1] .