مرحوم شيخ مفيد رحمة اللّه عليه چنين نقل مي كند كه: چون روز عاشوراحضرت زينب (س) نگاهش به امام حسين (ع) افتاد كه در محاصره و هجوم دشمنان قرار گرفته، تمام بدنش را تير باران كرده اند. كنار خيمه آمد و فرياد برآورد: واي بر تو اي عمر سعد، آيا حسين كشته مي شود و تو تماشا مي كني؟ او جواب زينب را نداد. دوباره زينب (س) فرياد زد: آيا در ميان شما مسلمان پيدا نمي شود باز هم كسي جواب زينب را نداد. [1] در برخي از منابع چنين آمد: در حالي كه اشكهاي عمر سعد بر دو گونه و محاسنش روان بود روي خود را از زينب برگردانيد. [2] .

حضرت زينب (س) در هنگام محاصره شدن امام توسّط لشكريان يزيد اشعار زير را سرود:



مِلْءُ الْقِفارِ عَلْي ابْنِ فاطِمَةِ

جُنْدٌ وَ مِلْءُ قُلُوبِهِمْ ذُحُلَ



بِجَحافِلٍ بِالَّطفِّ اَوُّلُها

وَاَخيرُها بِالشّامِ مُتَّصِلُ [3] .



بيابان بر ضدّ فرزند فاطمه از لشكر پر و دلهايشان مملو از انتقام است!

لشكر انبوهي كه يك سرش در كربلا و سر ديگرش در شام مي باشد.