بازگشت

در كوفه


كوفه، مركز حكومت امام علي (ع) بود. هنوز صداي علي (ع) در ميان گوش مردم اين شهر طنين انداز و مدّت زيادي نيز از حكومت آن بزرگوار نگذشته بود.

كوفه همان شهري است كه مردمش حسين (ع) را دعوت كردند و وقتي سرنيزه هاي ستم به سوي آنها نشانه رفت آن حضرت را تنها گذاشته به كنج خانه هاي خود پناه بردند.

اكنون امام سجاد (ع)، بانوان و پرده نشينان وحي و نبوت را به صورت اسير و سوار بر شتران بي جهاز وارد همان كوفه كرده اند.

حذلم بن بشير [1] مي گويد: در سال 61 ه‍.ق هنگام آمدن علي بن حسين (ع) و همراهانش به كوفه، من هم وارد اين شهر شدم. سپاهيان يزيد اطراق ايشان را گرفته، مردم نيز براي تماشاي آنان از منازل خود، خارج شده بودند. زنان كوفه از مشاهده ي آن منظره به گريه آمدند و ناله و شيون سر دادند. علي بن حسين (ع) كه از رنج بيماري لاغر و دستانش باغل جامعه به گردنش بسته شده بود با صداي ضعيفي مي گفت:

اگر اين مردم به حال ما گريه و به خاطر ما نوحه سرايي مي كنند پس چه كسي [خاندان] ما را كشته است؟ [2] .


پاورقي

[1] وي به حذلم بن بشير، حذيم بن شريک، بشيربن حذلم، يا، خزيم بن بشير نيز نامبردار است. (امالي مفيد ص 321).

[2] امالي مفيد، همانجا، نيز ر.ک امالي طوسي ج 1، ص 90، الفتوح، ج 5، ج 222؛ تاريخ يعقوبي، ج 2، ص 245؛ الملهوف ص ‍ 192؛ مثير الاحزان، ص 85.