امام چهارم (ع) مي فرمايد:

زماني كه در كربلا آن مصيبت به ما وارد گشت و پدرم و تمام فرزندان و برادران و جميع خاندانش كه با او بودند كشته شدند و حرم و زنان آن حضرت را بر روي شتران بي جهاز نشانده و ما را به كوفه برگرداندند، به قتلگاه ايشان چشم دوختم و بدن هاي پاكشان را برهنه و عريان ديدم كه روي خاك افتاده و دفن نشده بودند. سختي اين مصائب سينه ام را تنگ كرد و بي آرامي در من شدّت يافت به حدّي كه نزديك بود روح از كالبدم خارج شود.

حضرت زينب (س) با سخناني كه مضمون آن احترام به امام حسين (ع) و شهداي كربلا بود فرزند برادر را دلداري داد.

امام سجاد (ع) فرمود: اين خبر [كه زينب با آن امام (ع) را دلجويي داد] از كيست؟ زينب عرض كرد: اين روايت امّ ايمن است. [1] .