امام حسين (ع) روز يكشنبه،بيست و هشت رجب سال 60 ه‍.ق از مدينه عازم مكه شد. افرادي كه در اين سفر معنوي و پرمشقت امام حسين (ع) را همراهي كردند عبارت بودند از: فرزندان [از جمله امام سجّاد(ع)]، برادران، برادر زادگان به جز محمدبن حنيفه. [1] .

امام حسين (ع) با فرزند عزيزش علي بن الحسين (ع)، و ساير اهل بيت شب جمعه سوّم ماه شعبان سال 60 قمري وارد مكه شد [2] و پس از 4 ماه و شش روز اقامت در اين شهر عازم كربلا شد. [3] درباره ي وقايع بين مكه و كربلا، تنها سه گزارش از امام سجاد(ع) نقل شده است:

الف) [پس از خروج از مكه] در هيچ منزلي فرود نيامديم و از آنجا كوچ نكرديم مگر اينكه [پدرم] ماجراي يحيي بن زكريا و كشته شدن او را يادآور مي شد و روزي فرمود:

«از پستي هاي دنيا نزد خدا اين است كه سر يحيي بن زكريا را به رسم هديه نزد زن بدكاره اي از بني اسرائيل بردند!» [4] .

ب) هنگامي كه از مكه خارج شديم عبداللّه بن جعفر نامه اي به امام حسين (ع) نوشت و آن را با دو فرزندش عون و محمد به نزد آن جناب فرستاد. مضمون نامه در خواست انصراف از سفر عراق بود [5] كه به جهت اختصار از ذكر آن خودداري مي كنيم.

ج) «از امام سجاد (ع) روايت شده كه چون امام حسين (ع) بر سر آب عذيل [6] نزول نمود و در آنجا قبل از ظهر به خواب فرو رفت (خواب قيلوله)، گريان از خواب برخاست. پس علي اكبر از آن حضرت سبب گريه پرسيد. فرمود كه اي فرزند گرامي اين [وقت] زماني است كه خواب در آن دروغ نمي باشد و در اين و قت در خواب ديدم كه هاتفي مرا ندا كرد كه شما به سوي مرگ روانيد و مرگ شما را به سوي بهشت مي برد...» [7] .