چهارمين امري كه پياده كردن آن براي رهايي از مشكلات و رسيدن به سعادت لازم مي باشد، اين است كه راه و روش حكومت ، در جامعه اسلامي از طريق شورا باشد، نه از راه استبدادي و فردي ، چرا كه خداوند متعال در قرآن مجيد مي فرمايد: (وَ أَمْرُهُم ْ شُوري َ بَيْنَهُم ْ). [1]

بنابراين هرگونه استبداد، فردگرايي ، تك حزبي ، بي اعتنايي به آرا و نظرات و تضييع حقوق ديگران غير شرعي و حرام است و بايد كليه گروههاي اسلامي و تمامي روشنفكران ، آزاد و از خدمات و علوم آنان استفاده شود و رسانه هاي گروهي نيز در اختيار آنان گذاشته شود.

از طرفي تعدّد احزاب ، گروهها، انجمنها و... جهت رقابت سالم در جامعه و نفي استبداد و فرد محوري لازم است و بايد شوراي فقها در رأس حكومت اسلامي قرار گيرد، رئيس دولت با انتخابات كاملاً آزاد تعيين شود و هر چهار سال (بيشتر يا كمتر)، بر اساس آنچه «شوراي فقها» آن را تعيين مي كند انتخابات تجديد شود.

امّا آنچه كه در بعضي از كشورهاي اسلامي شاهد آن هستيم كه فردي بر مسند قدرت تكيه زده و كنار نمي رود ـ مانند كشور عراق ـ، جايز نيست .