در رنگ پذيري از حضرت حسين (عليه السلام) و ياران با وفايش، امكان دارد انسان به بلاي بدني يا مالي يا روحي و يا خانوادگي و اجتماعي دچار شود؛ چون هدف رنگ پذير، هدف بسيار مقدّس و والايي است، و آن به دست آوردن رشد و كمال و تعالي است، و رسيدن به رضاي محبوب؛ پس بايد در برابر هجوم بلا استقامت ورزد، و صبر و تحمّل پيشه كند، و در مدار دين و ايمان و جهاد و كوشش و عشق و معرفت ثابت قدم باشد، كه بدون سپر مقاومت و صبر و استقامت، شكست و سرشكستگي حتمي است، و زيان و خسران دنيا و آخرت قطعي است.

آنان كه در طاعت حقّ و در رنگ پذيري از اهل حقّ تا لحظه خروج از دنيا استقامت ورزند، در عرصه گاه قيامت با چهار طايفه همراه و هم نشين خواهند شد.

وَمَن يُطِعِ اللّهَ وَالرَّسُولَ فَأُولئِكَ مَعَ الَّذِينَ أَنْعَمَ اللّهُ عَلَيْهِم مِنَ النَّبِيِّينَ وَالصِّدِّيقِينَ وَالشُّهَدَاءِ وَالصَّالِحِينَ وَحَسُنَ أُولئِكَ رَفِيقاً [1] .

و كساني كه از خدا و پيامبر اطاعت كنند، در زمره كساني از پيامبران و صدّيقان و شهيدان و شايستگان خواهند بود كه خدا به آنان نعمت [ايمان، اخلاق و عمل صالح] داده؛ و اينان نيكو رفيقاني هستند.

آري، نتيجه استقامت در راه هدف و هم سو نمودن نيّت و عمل با شهداي كربلا، حشر با آن ها در قيامت كبري است، كه اتصال به كاروان نوربهره ابدي و نتيجه شيرين سرمدي نصيب انسان مي نمايد.