هنگامي که قصر دارالاماره به محاصره ي حضرت مسلم و يارانش درآمد سي نفر از شرطي ها [1] و بيست نفر از اشراف کوفه در کاخ عبيدالله بسر مي بردند و از بالاي قصر آن جمعيت انبوه را تماشا مي کردند و مردم بسوي عبيدالله و يارانش سنگ پرتاب کرده و ابن زياد و پدرش را دشنام مي دادند [2] .

عبيدالله که براي شکستن حلقه ي محاصره تنها راه چاره را در به راه انداختن جنگ رواني مي ديد، جمعي از سرشناسان کوفه را مأمور کرد که با مردم به صحبت پرداخته و آنان را از عاقبت کار بترسانند تا دست از ياري مسلم بن عقيل بردارند، اين افراد عبارت بودند از: کثير بن شهاب حارثي، قعقاع بن شور ذهلي، شبث بن ربعي تميمي، حجار بن ابجر، شمر بن ذي الجوشن ضبابي.

اين گروه پنج نفره از نزديک با ياران مسلم رابطه برقرار کردند و با قيافه اي حق بجانب، آنان را از ادامه ي همکاري با مسلم بر حذر داشتند و در حالي که خود را دلسوز آنها معرفي مي کردند بدروغ گفتند که سپاهيان يزيد در راهند و در سرکوب شما هيچ تريدي به خود راه نخواهند داد، بيهوده جان و مال و ناموس خود را در معرض خطر قرار ندهيد؛ و به آنان خاطرنشان ساختند که: عبيدالله سوگند ياد کرده است که اگر تا فرارسيدن شب دست از محاصره بر نداريد و به خانه هايتان باز نگرديد سهميه ي شما و فرزندان شما را از بيت المال قطع کند و بيگناهان شما را به جاي گناهکارانتان و افراد


غائب را به جاي افراد حاضر به سختي کيفر دهد تا در کوفه کسي از اهل معصيت باقي نماند مگر آنکه نتيجه ي اعمال خود را ديده باشد [3] .