پس از خروج عبيدالله از خانه ي هاني، مسلم از مخفيگاه خود بيرون آمد و شريک با برآشفتگي علت عدم اقدام اورا جهت کشتن عبيدالله پرسيد، مسلم در پاسخ گفت: دو عامل مرا از اين کار بازداشت: اول آنکه هاني کراهت داشت که عبيدالله در خانه ي او کشته شود، دوم آنکه حديثي بود که مردم از رسول خدا صلي الله عليه وآله وسلم نقل کرده اند که: «ايمان، مکر و حيله را مهار مي کند، و مومن اهل حيله نيست» [1] .

شريک گفت: بخدا سوگند که اگر او را مي کشتي، مردي فاسق و کافر و بدکاري را کشته بودي [2] .

و برخي نقل کرده اند که: پس از خروج عبيدالله بن زياد از خانه ي هاني بن عروه، مسلم از مخفيگاه خود خارج شد در حالي که شمشيري در دستش بود، شريک از او پرسيد که: چه چيزي تو را از کشتن عبيدالله باز داشت؟

مسلم در پاسخ گفت: هنگامي که از مخفيگاه خود بيرون آمدم زني (شايد همان کنيزي که قدح آب در دست داشت) نزديک آمد و گفت: تو را بخدا سوگند مي دهم که عبيدالله بن زياد در خانه ي ما کشته نشود، و گريست، و من هم شمشيرم را رها کردم و نشستم.

هاني گفت: اي واي بر او که هم مرا کشت و هم خود را و ناخواسته از چيزي که مي گريختم با آن روبرو شدم [3] .