چون مختار بر کوفه استيلا يافت و قدرت را در دست گرفت، بيم و ترس بر


کساني که در واقعه ي کربلا شرکت کرده بودند و خون فرزند پيامبر و يارانش را ريخته بودند، غالب شد، و مي دانستند که قيام مختار براي گرفتن انتقام از آنان است، لذا گروهي سر به بيابان گذاشته و از آنها خبري نشد، و برخي ديگر از کوفه به شام فرار کرده و نزد عبدالملک بن مروان رفتند تا از حمايت او در برابر غضب و هيبت مختار بر خوردار شوند، از آن جمله عبدالملک بن حجاج تغلبي به شام آمد و به عبدالملک بن مروان پناه برد و به او گفت: من از عراق فرار کرده و نزد تو آمدم.

عبدالملک بر او فرياد زد و گفت: دروغ مي گوئي، تو براي ما فرار نکرده اي، بلکه از خون حسين فرار کرده و بر جان خود ترسيدي و پناه به ما آوردي.

گروهي ديگر از کوفه فرار کرده و به مکه نزد عبدالله بن زبير رفتند و به لشکر و سپاه او پيوستند، ولي اين پيوستن نه از روي ايمان و عقيده بود بلکه ترس از مختار آنان را از کوفه متواري نمود که به مکه آمده و به ابن زبير پيوستند [1] .